У праваслаўных вернікаў сёньня Радаўніца
У праваслаўных вернікаў сёньня Радаўніцы – царкоўны дзень памінаньня памерлых. Па традыцыі ён прыпадае на дзевятыя суткі пасьля велікоднага нядзелі, у аўторак Фамінога тыдня.
Па сьведчаньні Сьвяціцеля Іаана Златавуста, гэтае старажытнае сьвята адзначалася ўжо ў IV стагодзьдзі. Назва «Радаўніцы» паходзіць ад слова «радасьць», якую прынесла ўсім Уваскрасеньне Гасподняе. Асаблівае месца Радаўніцы ў гадавым крузе царкоўных сьвятаў – адразу пасьля Сьветлага велікоднага тыдня – абавязвае хрысьціян не аддавацца смутку з-за сьмерці блізкіх, а наадварот радавацца іх нараджэньню ў новае жыцьцё – жыцьцё вечнае. Перамога над сьмерцю, здабытая Хрыстом, выцясьняе смутак аб часовай разлуцы з роднымі.
На Радаўніцу зьдзяйсьняецца сьвяточная служба: упершыню пасьля Вялікадня гучыць памінальная малітва, да якой дадаюцца велікодныя сьпевы. Для памінаньня блізкіх вернікі ў храме падаюць запіскі зь іх імёнамі, прыносяць прадукты на «канун» – падсьвечнік у форме стала, які стаіць перад Расьпяцьцем. Сьвечкі ставяцца на яго з малітвай аб супакаеньні памерлых.
Таксама на Радаўніцы, молячыся за памерлых, жывыя як бы дзеляцца зь імі пасхальнай радасьцю аб уваскрэслым Хрысьце-Збаўцы. Для гэтага дня абавязковыя абрадавыя стравы: памінальная посная куцьця з мёдам, фарбаваныя велікодныя яйкі, кулічы, бліны, мядовыя велікодныя пернікі.
Памінаньне памерлых зьдзяйсьняецца і на могілках. Магілу прыбіраюць, запальваюць на ёй сьвечку ў памяць аб памерлым. У сьвята Радаўніцы сьвяты абавязак любога праваслаўнага хрысьціяніна – маліць Госпада аб супакоі душ родных і блізкіх.
У праваслаўных вернікаў сёньня Радаўніца – царкоўны дзень памінаньня памерлых. Па традыцыі ён прыпадае на дзевятыя суткі пасьля велікоднага нядзелі, у аўторак Фамінога тыдня.
Па сьведчаньні Сьвяціцеля Іаана Златавуста, гэтае старажытнае сьвята адзначалася ўжо ў IV стагодзьдзі. Назва «Радаўніцы» паходзіць ад слова «радасьць», якую прынесла ўсім Уваскрасеньне Гасподняе. Асаблівае месца Радаўніцы ў гадавым крузе царкоўных сьвятаў – адразу пасьля Сьветлага велікоднага тыдня – абавязвае хрысьціян не аддавацца смутку з-за сьмерці блізкіх, а наадварот радавацца іх нараджэньню ў новае жыцьцё – жыцьцё вечнае. Перамога над сьмерцю, здабытая Хрыстом, выцясьняе смутак аб часовай разлуцы з роднымі.
На Радаўніцу зьдзяйсьняецца сьвяточная служба: упершыню пасьля Вялікадня гучыць памінальная малітва, да якой дадаюцца велікодныя сьпевы. Для памінаньня блізкіх вернікі ў храме падаюць запіскі зь іх імёнамі, прыносяць прадукты на «канун» – падсьвечнік у форме стала, які стаіць перад Расьпяцьцем. Сьвечкі ставяцца на яго з малітвай аб супакаеньні памерлых.
Таксама на Радаўніцу, молячыся за памерлых, жывыя як бы дзеляцца зь імі пасхальнай радасьцю аб уваскрэслым Хрысьце-Збаўцы. Для гэтага дня абавязковыя абрадавыя стравы: памінальная посная куцьця з мёдам, фарбаваныя велікодныя яйкі, кулічы, бліны, мядовыя велікодныя пернікі.
Памінаньне памерлых зьдзяйсьняецца і на могілках. Магілу прыбіраюць, запальваюць на ёй сьвечку ў памяць аб памерлым. У сьвята Радаўніцы сьвяты абавязак любога праваслаўнага хрысьціяніна – маліць Госпада аб супакоі душ родных і блізкіх.
Белта/ав